Danakil – Ethiopie

Wij reisden onlangs een maand door Ethiopie. Een indrukwekkende reis die niet geheel volgens plan verliep, maar daar gaat het niet over. Eerst Addis Abeba, de dagen erna naar de Danakil Depression. Ethiopie is veilig maar toch geldt er een negatief reisadvies voor juist dat deel.

Moet je daar dan naar toe gaan? Lees het maar…..

Maandagavond 1 februari 2016
We zijn gearriveerd. Na 3 vluchten bevinden we ons in Mekele, Noord-Ethiopie. Vanmorgen om 04.00 uur NL tijd, 06.00 uur Ethiopie tijd en precies op tijd geland met Ethiopian Airlines in nog donker Addis Abeba. En na een dag in Addis om 16.00 weer naar de luchthaven voor de vlucht naar Mekele, waar we om 19.30 uur arriveerden.

“Ladies and gentlemen, we just landed at the airport of Mekele where the local time is 1.30 pm”. Oké, die tijd vraagt uitleg. Het is nu 22.00 uur. Wist je dat het op dit moment 25 januari 2008, 4 uur pm is? De kalender en tijdsaanduiding in Ethiopie loopt 6 uur, 7 dagen en 8 jaren achter op onze (Gregoriaanse) telling. Bizar hè, goed in de gaten houden over welke tijd we spreken als we de bus moeten halen of zo. Máár, zijn we toch mooi nog maar 50 zo, onverwachte winst maar waarschijnlijk een koude douche bij terugkeer.

Dinsdag, 2 februari 2016
Mekele, de vertrekplaats voor onze 4 daagse trip naar de Danakil Depression.
“It is one of the most inhospitable regions of the world”
“This may be one of the worst roads in the world”
“The hottest place on the planet”
“Camels transport all the camping materials”
“….where we spend the night watching the dramatic action of the boiling lava”
“Erta Ale contains the world’s only permanent lava lake”
Het bovenstaande heb ik gekopieerd uit onze reisbeschrijving. Als zij liegen, lieg ik ook.

Met een stoere Toyota Landcruiser, met nogal wat extra brandstof, slaapbedden op het dak en met vele, vele liters water vertrekken we uit Mekele. Na anderhalf uur verzamelen zich onderweg 6 Landcruisers en wordt er verder in colonne gereden, een internationaal gezelschap en onze medepassagiers zijn een Zuid-Koreaanse broer en zus. Danakil is een zeer lege streek en door kale indrukwekkende bergen dalen we af naar een enorme laagte, door zeer armoedige dorpen. Wat een wereld. Een koffiestop waar blijkt dat er veel jongens en mannen rondlopen met grote mitrailleurs, oh mijn god. Zo maar, huuh…… maar dat zou nog maar het begin zijn.

Na enige tijd komen de onverharde wegen met een zeer hoog Dakar-gehalte. Zand, stof, hitte, ploegen door rul zand, hard racen over open zandvlaktes. Een lunchstop in een golfplaten/rieten hut, wind, stof, heet, ver van de keurige Oranje Nassaulaan waar we slechts 40 uren geleden vertrokken. Een verzameling van hutten, in het zand, verder niets. De wind maakt dat al je gewrichten kraken van het stof. Toeristen horen hier niet?

Onze “expeditie” heeft een eigen kok bij, hij noemt zich China, een grappige man die zich steeds als een gorilla op de borst klopt met de woorden, “I am China, www.China.com”. Zijn eten is verbazingwekkend goed, dat er geen zand in zit zeg, knap hoor!.

Het laatste anderhalf uur komt die “worst road in the world” en of dat nou waar is of niet, het is waanzin, hoe komt zo’n Landcruiser over die rotspartijen? Met je kop tegen het plafond. Geradbraakt komen we aan bij enkele simpele hutten van gestapelde stenen en stro, nog meer mannen, jongens en militairen met grof geschut. De security is geregeld zullen we maar zeggen. Heet man. Na een prima maaltijd met de gehele groep gaan we in het pikkedonker (!!) op weg naar de vulkaan Erta Ale, een permanent lavameer, hij gloeit al in de verte maar het is nog 3 uur lopen, de temperatuur is prima, de kamelen sjouwen het beddegoed en de mitrailleurs gaan mee. Apart om zo in het donker met zaklampjes te klimmen, vermoeiend.

Rond 23.00 uur zijn we op de top, en dan ….oh mijn god, zicht op opspattende lava erupties, een schouwspel in het donker dat zijn weerga niet kent. We zijn gelukkige mensen om dit te kunnen zien. Dichter bij een lavameer komen we nooit meer, een magnifiek schouwspel, waar kun je dit zien? Om 00.30 uur gaan we slapen in de open lucht onder een ongelooflijke sterrenhemel, wat mooi. Niet koud, maar slapen in best wel wat wind is toch apart. In de verte hoor je de lava koken.

Woensdag 3 februari 2016
We worden gewekt om 04.50, nog steeds donker. Op het programma: ploeteren om nog dichter bij de krater te komen.

Even iets anders:
– Als dit in Amerika zou zijn, dan zou er een driebaanse houten vlonder gemaakt zijn met veel hekwerk en veiligheidswaarschuwingen om lava te zien op 5 km afstand met een verrekijker. Overdreven safety first, op zijn Amerikaans.

– Als dit Ethiopie zou zijn, dan loop je met een zaklamp óver lavavelden, zak je af en toe door de nog redelijk verse lava, want lava is minder massief dan je zou verwachten, onder de lava zit veel lucht, je zakt als het ware door het ijs. Dan weer kom je bij nog hete lava, want die is enkele dagen !! geleden hier naar toe gestroomd, dan zoek je net zo lang tot je dichterbij kunt komen, dan hoest je van de zwaveldampen, je springt over diepe spelonken waar de hitte uitstijgt. Je klimt op een hoge gevaarlijke rotsheuvel (met het zaklampje remember) en ja hoor, na veel geklauter kijk je ín het lavameer, oh mijn god, lava erupties spatten tientallen meters hoog.

En dit ís Ethiopie, dus het verhaal is waar. Dit zou nergens anders kunnen. Gevaarlijk? Als je er mee bezig bent valt het mee. En woorden schieten te kort om te beschrijven wat je ziet. Hoog opspattend lava, geweldig !!!! En hier gaat het vandaag om.

Absurd dat we, boven op de vulkaan, zo bewaakt worden met vele kerels met mitrailleurs. Wat speelt hier?

Weer 3 zware uren terug naar het basiskamp en het ontbijt staat klaar. Daarna alle eerder beschreven idiote wegen, die geen wegen waren, als terugweg en we verblijven nu in een guesthouse. Een guesthouse waar Booking.com zeker nog nooit van gehoord heeft, dat is onmogelijk. Een kamer waar we met 6 personen in slapen, geen inrichting, gewoon vier muren en een erg harde vloer. De kinderen hangen om je heen. Een geit komt door de poort binnenwandelen en eet uit het vuilnis. Het echte Ethiopie.

Buiten op de onverharde straten veel rommel, halve en hele bouwvallen, bengels van jongetjes die je belagen, een kip, een kale hond, een kar met hout, een zanderig dorp, ezels die water sjouwen in gele jerrycans, geen auto, mensen in lange gewaden, schattige kinderen. Indrukwekkend Ethiopie.
Het leven is simpel.
Wat je hier leert waarderen is …….water

Donderdavond, 4 februari 2016
Stel je eens voor: Een hete winteravond, het was vandaag ergens tussen 35 en 40 graden. Donker, wederom een sterrenhemel om onder te dromen, slapen in de openlucht met een groep van 20 mensen uit alle delen van de wereld. Nog steeds onze Danakil “expeditie”. We hebben zojuist een avond achter de rug uit duizenden.

Vanmorgen vertrokken we vanuit het Guesthouse, slechts 3 uren gereden met een China-lunch onderweg, een prachtig kaal, desolaat, indrukwekkend woestijn berglandschap. Aan het eind komt de enorme Danakil vlakte. 118 meter benéden de zeespiegel, officieel de heetste plek op aarde. Gelukkig nu vrij koel, over enige weken is hier geen sterveling meer te bekennen, zo tussen 50 en 55 graden, dat overleef je niet.

Om 16.00 uur in ons kamp aangekomen, hotel impossible. 2 hutten van houten staken maar we slapen buiten en stof is er altijd. Heet man. Het programma: we gaan naar de zoutvlakte, wit, vlak, enorm groot, een enkel-diep meer, “You will see the Camel caravans”. Eén ding is zeker, ik win de World Press foto of the Year voor de komende jaren!! Is dit overdreven? Nou nee! Vergeef me de overmoed.
Een absoluut witte achtergrond, een tiental karavaans met ieder een rij van 20 of 30 kamelen, sjokkend en sjouwend met zoutblokken. Al 500 jaren lang (!!) gebeurt het op deze manier. Op een vlakte waar je geen overkant ziet komt als een luchtspiegeling zo’n karavaan aan, waanzinnig fotogeniek. Het is echt onbeschrijfelijk indrukwekkend. Behalve kamelen ook ezels, ze sjouwen respectievelijk 120 en 60 kg zoutblokken, gewonnen op de hete zoutvlakte, terug naar hun dorp, misschien wel 15 of 20 km sjokken ver. Al 500 jaar.

Na dit schouwspel door naar het zoutmeer, Lake Assal, het uiterste noordoosten, kort bij de grens met Eritrea. We wachten tot de zon ondergaat. Immens wijds, de indrukwekkende stilte en een ietwat heiïge atmosfeer scheppen de toverachtige zonsondergang. En dan…..stoeltjes in een cirkel, witte wijn en ouzo, een feestje op een zoutvlakte waar het donkert. Muziek en wat dansen. Uniek, we voelden ons super happy. Hierna terug naar ons kampje, eten en sterren kijken.

Vrijdag, 5 februari 2016
Om 07.00 vertrekken we naar Dallol. Hard rijden over de zoutvlakte, half uurtje klauteren en dan zicht op een onwerkelijke wereld ontstaan door vulkanische activiteit. Wit, rood, oranje gesteente, met groen en felblauw water. Zie de foto en overdrijf ik? Onwerelds.

Eén ding moet me van het hart. Ook wij waren hier toeristen die toegelaten worden in deze zeer brose wereld, gevormd door de natuur in weet ik hoeveel honderdduizenden (miljoenen?) jaren. Ik heb me dus ook schuldig gemaakt aan het vertrappen van deze prachtige wereld, het móet stoppen want het kan toch niet zo zijn dat hier mee doorgegaan wordt. Toch maar de Amerikaanse vlonders maken? Ethiopie moet gaan leren dat die schoonheid zeer kostbaar is. Wat mij betreft sorry, het voelde niet goed.

By the way: de wapens waren er weer overvloedig bij. Het is nu duidelijk waarom. In 2012 zijn boven op de vulkaan 6 toeristen vermoord, 2 gekidnapt en een onbekend aantal lokalen koelbloedig neergeschoten door onmensen uit Eritrea. Aangezien men de toeristen wil behouden worden ze nu dus op deze manier beschermd. Tsja, zonder het klein te praten: een weekend Parijs of Brussel is ook niet veilig. Thuis blijven is een optie !!

Na Dallol een rit van bijna 4 uren terug naar Mekele, daar ontmoeten we Million, onze Yared chauffeur, binnen 15 minuten waren we met hem onderweg voor de komende 23 dagen. Rustige man en chauffeur, we gaan hem leren kennen. Een rit van nog eens 90 km naar Hawzien, ons huidige verblijf. We zien nu onderweg plotseling een ander Ethiopie. Het blijkt dat het gebied nabij de Danakil toch wel heel erg armoedig was. Prachtige bergen kondigen zich aan.

Vanavond door de stoffige dorpsstraat waar het bruist van muziek, mensen op straat, schapen die blaten op de tweede verdieping van een in aanbouw zijnd gebouw (bizar), een vuurtje dat op straat gestookt wordt, kinderen die voetballen met een versleten lekke voetbal, vol leven. WIFI en internet zijn ver weg.

We zien uit naar de volgende dagen.