Wat een uitspraak! Ik loop er al weken mee rond. Laat ik zeker niet met de eer gaan strijken, die is voor Dominique Haijtema, psycholoog en columnist in o.a. Het Financieele Dagblad en daar pikte ik het op. ‘Het duurt lang om te leren een niemand te zijn’.
Soms kan een zin je raken. In dit geval ben ik nog altijd op zoek naar de betekenis en wat is de betekenis voor mij? Wie wil er nou niemand zijn en hoe dramatisch klinkt het, als dit je gevoelens en gedachten uitdrukt. Ik ben tenslotte al zo lang bezig om te proberen iemand te zijn. In de rol als vader, man van, klein baasje, vriend of buurman. Ben je niet steeds op zoek naar de bevestiging dat je die iemand bent. Belangrijk, onmisbaar, waardevol, een persoon om rekening mee te houden en jij die ertoe doet. Ja, dan ben je iemand.
De uitdrukking ‘bescheidenheid siert de mens’ hoor ik niet veel meer. We lijken onszelf als individu steeds belangrijker te vinden. Veel draait om onszelf. Willen we niet allemaal iemand zijn en laten we dat maar al te graag zien? Individualisme dat soms uitmondt in egoïsme, een niet te stoppen ontwikkeling, zo lijkt het.
Jij telt, jouw stem telt en jij wilt iemand zijn. Zeker in je werk, met ambitie je doelen nastreven om iets te bereiken en steeds een stap verder, op weg naar……iemand. We sieren ons met de meest fantastische en soms niet te begrijpen functienamen. Mijn vader en moeder begrepen de mijne al niet. Wat of ik dan eigenlijk deed en had ik een stofjas aan? In hun beleving was je dan iemand.
Is iemand zijn fout dan? Nee, integendeel. Jouw mening is belangrijk, hoewel ik sommige mensen ervan verdenk dat hun mening alleen belangrijk is als hij maar tegengesteld is, dan val je op. Misschien ben je dan iemand? Een vaccinatie? Niet voor jou? Prima eigen keuze maar is het gemeend of speel je het?
Iemand zijn is prachtig. Ik ging en ga er ook voor. In meerdere hoedanigheden. En dan komt hij op een dag langs, die zin: ‘Het duurt lang om te leren een niemand te zijn’ en het zette mij erg aan het denken. Waarom eigenlijk, wat zegt dat over mij? Misschien moet ik het maar eens uitleggen.
Ik nam de afgelopen jaren steeds meer afstand van mijn werk. Mooie functienamen zijn er niet meer. Terugkijken op mooie opdrachten, op hard werken, in twintig jaren als zelfstandige nooit zonder werk. Het kostte me drie jaren om werk los te laten en mijn eigen tijd terug te vinden. Natuurlijk zat ik voorheen altijd wel zelf aan het stuur van mijn tijd en de dingen die ik deed, aan het stuur van mijn werkuren, werken aan de belangrijke momenten, gedreven door ……mijzelf. Het is dan wat mij betreft onmogelijk om alles wat je drijft in één keer los te laten, in wat voor gat val je dan wel niet? De dingen die belangrijk waren en waar ik voor streed hebben echter een volstrekt ander perspectief gekregen nu ik er met meer afstand naar kan kijken. Steeds minder die iemand zijn en daar komt dan niemand voor in de plaats.
Drie jaren duurde het dus om uiteindelijk te zeggen ‘de tijd is van mij geworden’. Ik gun iedereen het krijgen van die ruimte in het hoofd, er ontstaan heel veel nieuwe dingen voor je. Een andere kijk op zaken, herwonnen vrijheid en een soort nieuwe wijsheid. Het is een van de beste ervaringen ooit.
‘Het duurt lang om te leren een niemand te zijn’, misschien maar niet al te letterlijk nemen. Het is enorm hard werken om iemand te zijn en ik vind elke keer antwoorden op de vraag wat dat harde werken allemaal belemmerd heeft.
Vorige week nog sprak ik met iemand die vol zat van ambitie en veel wilde bereiken in haar loopbaan. Nog wat studeren, ideeën over volgende carrière stappen. Prachtig vind ik dat ondanks al het bovenstaande, ga daar zeker voor, zo moet het zijn als jij dat vindt, zorg dat je iemand bent.
Maar ooit kan je perspectief veranderen.
En dan is het een rijkdom om steeds meer een niemand te zijn.
Niemand