Misschien zet het jou aan het denken en ik weet niet of jij dit wel aankunt! In de afgelopen weken kwam er een herinnering voorbij. Iemand aankunnen. Gaat het over werk, over privé? Over je baas, over je medewerkers, familie of vrienden of misschien zelfs over je partner? Kijk maar waar jij het op wilt betrekken.
Ik betrek het op werk, een situatie van heel veel jaren terug die gaat over mijn directeur van toen en het aannemen door hem van zijn leidinggevenden. Hoe deed hij dat? Na een zekere tijd ging het mij opvallen. Durfde hij wel iemand aan te nemen die sterker was dan hijzelf? Rapper van tong, slimmer, die hem aan het twijfelen kon brengen of zelfs een bedreiging was? De vraag stellen is hem beantwoorden. Het was zijn stijl om te kiezen voor de kandidaat die hij aankon, zo zag ik het. Dat betekende ook dat hij zich veroordeelde, beperkte eigenlijk, tot zijn eigen capaciteit. Zo krijg je als werkgever het personeel dat je verdient. Toch herinner ik me tegelijkertijd dat hij, óndanks het voorgaande, eens een belangrijke manager aannam die qua persoonlijkheid steviger in de schoenen stond. En toen gebeurde er iets bijzonders. Ik zag dat hij, de directeur, zijn gedrag aanpaste, hij was minder zichzelf als ze samen waren. Hij kon hem niet aan en dat deed wat met hem. Ik zag het.
Geen gemakkelijk onderwerp. Niet aankunnen? Wil je boven iemand staan dan? Het gaat daarbij niet om hiërarchie, dat is te simpel. Waar gaat het wel over? Het voorbeeld is een werksituatie maar evengoed verplaatsen we het. Wie is jouw vriend of vriendin? Waarom eigenlijk? Hoe sta je tegenover je partner? En waarom is dat zo? Waarom heb je graag met de een te maken en minder met de ander? Welke keuzes zijn er in jouw bestaan en wat zeggen die over jou? Wat is de diepere laag? En wat zegt het over mij dat ik hierover schrijf? Pfff, nou wordt het lastig.
Hoe staan mensen tegenover elkaar?
Voelt de een zich verheven boven de ander? Fout.
Is meer kennis hebben een machtsfactor? Voor sommigen helaas wel.
Is extrovert zijn meer waard dan introvert? Nee, introvert kan prachtig zijn.
De een slimmer dan de ander?
We kunnen zo nog even doorgaan, waar het verschil er is, prima. Niemand is gelijk. Accepteer het.
Ik kan alleen maar zeggen juist geboeid te zijn geweest door de samenwerking met mensen wiens talenten groter waren dan de mijne. Mooi om hiervan te leren of andersom, mooi om de ander mee te nemen in jouw talent. Niet de krampachtigheid om de ander aan te kunnen maar de openheid om van elkaar te leren.
Verder met die directeur. Waarom had hij mij dan aangenomen? Dat heeft ook te maken met aankunnen. Ik las onlangs drie A4-tjes met de uitslag van mijn persoonlijkheidstest van toen. Zwart op wit: “We denken dat kandidaat van den Brand als beste in staat is medewerker x aan te kunnen”. Het ging dus toch om aankunnen maar dan door mij! Ik werd gekozen.
Ik ging aan de slag en wat gebeurde er toen tussen x en mij? Ik had zeker issues met hem en geen kleintjes. Maar het zal je verbazen als ik zeg hoe goed we hebben samengewerkt. Hij had goede competenties, een stevige vent, lastig, misschien wenste ik hem af en toe een functie elders. Een onverwachte samenwerking voor velen, gezien de reputatie van de man, zijn voorkomen, zijn optreden. Er stond mij op dat moment echter maar één ding te doen. Respect tonen, duidelijk zijn en praten over verwachtingen en dat allemaal wederzijds. Wie heeft het dan nog over aankunnen? Onzin. Ik heb van hem geleerd en hij van mij.
Moet je iemand wel aan willen kunnen?
Laat me maar weten of je het aankunt.
Jan