Mijn collega gaf me op maandag de wind van vóren: “Dat doe je toch niet Jan, alleen maar wind mee, dat is wel erg zwak”. Het zal al lang in mijn kop. Alleen nog een geschikte dag vinden. Afgelopen weekend ging mijn betere helft een dagje weg dus zag ik mijn kans schoon.
Gezellige dorpjes? Nee, ronduit ongezellig. Terrasje pikken? Lunchen? Onmogelijk, probeer een winkel te vinden, in de berm eten, dat kan, wat zeg ik: dat móet.
Enkele weken geleden las ik het boek “De vastgoedfraude” van Vasco van der Boon & Gerben van der Marel. Op aanraden van een collega heb ik me er doorheen geworsteld, niet dat het oninteressant was, integendeel, maar zo’n boekwerk is toch wat anders dan de boeket reeks.
27 Maart 1992, beland in de eindfase van een sollicitatie procedure, twee kandidaten die in Haarlem ge-assessed werden. Een intensieve dag die voor mij een beslissende en positieve uitkomst had. Na enkele dagen kreeg ik het persoonlijkheidsonderzoek thuisgestuurd.
Ik ben een enorme liefhebber van fietsen. Mijn Ferrarirode Pinarello racefiets wordt door mij vertroeteld en op zondagmorgen is het vaste prik: de weg op! Dit weekend een variant, andere dingen te doen op zondag dus ik koos om de zaterdagmiddag er aan te geven.
Toen zij de nodige rapportages had opgesteld was het tijd om het af te stemmen met de bedrijfsleider, maar het maken van een afspraak met hem wilde niet vlotten: “Ik heb gebeld maar hij heeft de eerste weken geen tijd, je kent hem, maar ik heb meteen een afspraak gemaakt voor dinsdag over 3 weken, ik kan het dan natuurlijk niet meer op
Mijn moed om 55 in de titel te plaatsen zal blijken. ‘s Morgens vroeg al langs de bakker om de nodige taarten te bemachtigen. Makkelijk dat hij al om zeven uur open is, ben ik toch nog een beetje op tijd op mijn werk. Het behoort niet tot mijn favoriete bezigheid om daarna met dozen en al onhandig door de tourniquet te
Zelfs voor mijzelf is de opsomming verbazingwekkend, lees even tot het eind !! Het is mijn notitie schrift, althans de moderne versie, ik raadpleeg het thuis, op mijn werk of onderweg. Het zijn mijn geeltjes, mijn boodschappenlijstje, de snelle notitie, effe onthouden, iedereen vergeet wel eens wat.
Als ik een top-zoveel van beste door mij gelezen boeken zou moeten maken dan staan er twee ex aequo op nummer 1. Dat is Mao van Jung Chang en Mao’s massamoord van Frank Dikötter. Meteen daarna Congo van David van Reybrouck. Zeker niet gemakkelijk te lezen. Een luchtiger boek in de strandstoel (waar ik nooit in zit) is heel plezierig op zijn
Noem het materialistisch, dat mag. Maar ik weet zeker dat iedereen af en toe zo’n mijmer moment heeft. Ik bedoel de onzinnige vraag die je elkaar wel eens stelt: “wat zou je doen als je eens een koffertje met geld vond”. Je kent dat soort momenten, naar aanleiding van een ludiek krantenberichtje of zo. Ben jíj dan de eerlijke vinder of speel