Hij was met vakantie geweest, wat afstand nemen van de arbeidsmarkt. Ik haalde hem op, de dag dat het grondpersoneel van Schiphol staakte. Na heel veel achter zo’n stapel koffers sjokkende korte broeken, kwam hij daar aan. Zónder koffer. Stakend grondpersoneel is slecht nieuws voor de bagageband. Veel extra tijd aan de géén-koffer-balie zeker omdat hij zijn bagage“tag” niet meer had, dat
Van Dale vindt dat praten met een hete aardappel staat voor bekakt praten, van den Brand geeft er een andere betekenis aan. “How are you doing today?”. Als een Amerikaan je deze vraag stelt, probeer dan vooral niet te antwoorden hoe het vandaag met jou gaat. “Klote dag vandaag want….” is niet wat hij verwacht of wil horen, Amerikanen zijn goed in
De foto hier heeft weinig met mijn blog te maken. Ik zag hem onderweg en vond het komisch maar de tekst geloof ik haast niet, jij wel? Het is nog maar kort geleden dat de aangekondigde regen door Buienradar gewoon uitbleef. Ik had wat gepland buiten en dat toch maar uitgesteld want het was overduidelijk: er kwam een grote bui aan, hij
Een land zo leeg, zo stil, zo kaal, zo extreem, een zo groen land. Als de bevolkingsdichtheid gelijk was aan Nederland dan zouden er 1,2 miljard mensen wonen, dus de schamele 3 miljoen inwoners zie je nauwelijks. Buiten Ulaanbaatar en die enkele dorpen zijn het de nomadische bewoners waarvan je af en toe de gers ziet staan, heel ver weg, eenzaam, puntjes
Alle airco’s staan op stand loei, tijd voor een opmerkelijk verhaal. Het is al bijna twee jaar geleden. Ik was ceremoniemeester op de bruiloft van mijn oudste zus, sowieso geen alledaags gebeuren maar zeker niet als het bruidspaar 70 en 76 jaar oud is, Mia en Dré. Die rol was me op het lijf geschreven, wat had ik daar zin in. Waarom
Het is de goede tijd van het jaar om even wat minder om handen te hebben. Zojuist terug van een reis van 6 weken was het zelfs al een beetje de gewoonte om niet badend in het zweet wakker te worden van die nieuwe werkdag. De beste tijd van het jaar dus voor andere dingen, het voelt als vrij hebben. En toch..
Ik keerde zojuist terug van een bouwreis naar Malawi. Dit is een deel van mijn verslag. Als je ’s morgens op de bouwplaats aankomt of als je een wandeling maakt langs de eenvoudige huisjes voel je af en toe een kinderhandje dat de jouwe vastpakt. Kinderen zonder speelgoed, kinderen op blote voetjes, kinderen met een gescheurd T-shirt. Moeders zitten voor hun huisje, soms
Deze morgen in het restaurant van een witte golfbaan in Best. Iemand had ons beiden getipt om maar eens samen koffie te drinken. We kenden elkaar niet, een gesprek zonder iets te brengen/halen als doel. Het zijn voor mij altijd de mooiste. Zo ook deze. Als je dan na anderhalf uur opstaat zou je kunnen denken: “Tsja, wat heb ik hier eigenlijk aan gehad?”. Maar dan
De titel van deze blog had ook “40” kunnen zijn, 40 jaar na “ja” was het tijd voor een familiefeest. Maar bij thuiskomst na 12 dagen in een ruig land bleef echter het “Hallo, is daar iemand” hangen bij mij. Een bizarre beschouwing van de veranderde wereld in 40 jaren. Waar zijn namelijk Ingrid, Henk, Bernadette, Karin, Marcel, Ine, Kees, Mary, Chantal,
Robbie Williams zong dit al. Altijd op zoek. Steeds nieuwsgierig. Energie, enthousiasme, veel ideeën in mijn hoofd. En ik steek het nooit onder stoelen of banken. Wat kun je doen voor een ander? Hoe kun je er zijn voor een ander? Wat kun je samen creëren? Ik heb iets gevonden en veel komt daarbij samen. Ik ga op een bouwreis Ik ga naar Malawi.